Zaman zaman toplumda gerçekten hiçte alışık olmadığımız yada inanmak istemediğimiz birçok haber görüyor, duyuyoruz…
6 Eylül 2020 tarihinde özellikle anne ve babalarımızın dikkatini çekecek bir makale yazmıştım.
Ama maalesef ki, aradan geçen yaklaşık iki yıllık zaman diliminde toplum olarak çok daha fazla agresifleştik, şiddete daha çok mehil eder olduk…
Bakın son günlerde ilimizde ve ülke genelinde yaşanan ve hepimizin üstünde iyice düşünmesi gereken birkaç olaya şöyle bir göz atalım…
“Boşandığı eşini, çocuklarının gözü önünde öldürdü…”
“Mevsimlik tarım işçilerine ırkçı saldırı…”
“12 Yaşındaki çocuğa cinsel istismar…”
“Kaçırdığı kıza zorla tecavüz etti…”
“Sokak ortasında vahşet…”
“Alacak verecek kavgasında silahlar çekildi…”
“Arazi kavgasında akrabalar kan döktü…”
“İş bulamayan adam, kendini yaktı…”
“Cinnet geçiren koca, eşini ve iki çocuğunu öldürüp, intihar etti…”
“Yol vermeme kavgası, ölümle sonuçlandı…”
“Ne bakıyorsun? kavgasında 2’i ağır, 4 kişi yaralandı…”
“Bakıcı Dehşeti…”
“Öğrenci, sınıfta öğretmenini tokatladı…”
Bu ve buna benzer onlarca haber, aslında toplum olarak ne kadar insanlıktan uzaklaştığımızı gösteren bazı kısa örnekler…
Sahi toplum olarak ne oluyor bize?
Hiç aynanın karşısına geçip, bire bir kendimizle vicdan muhasebesi yapıyor muyuz?
Toplum olarak neden bu kadar kalplerimiz karardı, merhamet duygularımızı ne ara yitirdik?
Yardımseverlikten, paylaşmaktan, güler yüzlülükten, komşuluktan, akrabalıktan ve dostluklardan ne oldu da bu kadar uzaklaştık?
Ne ara bu kadar bireysel çıkar ve menfaatlerimiz uğruna hiçbir şeyden haberi olmayan masumlara atmadığımız iftiralar, söylemediğimiz yalanlar kaldı?
Ne ara çocuklarımız uyuşturucu ve madde bağımlılığına, fuhuş bataklığına, kabadayılığa ve çeteleşmeye doğru adım adım ilerledi?
Ne ara çocuk ve gençlerimiz hırsızlığı kendilerine meslek eder hale geldi?
Ne ara gençlerimiz örf, adet, gelenek ve göreneklerimizden uzaklaşıp saygı ve sevgiden uzak kaldı?
Ne ara; “komşusu açken tok yatan bizden değildir” diyen bir ümmetten uzaklaşıp, fakir fukaranın elindeki ekmeği bile almaya çalışan bir nesil olduk?
Kısacası ey analar, babalar ve Z kuşağı denen gençler…
Hepimiz insanlığımızı ve manevi değerlerimizi lütfen hatırlayalım, başta kendi iç muhasebemizi yapıp, vicdanımızın sesine kulak verelim ve bundan sonra atacağımız adımlara çok daha fazla dikkat edelim.
Toplumsal çöküntüyü de, ancak bu şekilde durdurabiliriz…
Lütfen örfümüzü, adetlerimiz, geleneklerimizi unutmayalım…
Hoşgörülü, Mütevazi ve yardımsever olmayı hayatımızın vazgeçilmezi haline getirip, kibir ve agresiflikten lütfen uzaklaşalım…
Aksi takdirde yukarda saydığım haberleri duymaktan, yazmaktan ve görmekten başka bir seçeneğimiz kalmayacak.
Bir kez daha uyarmak ve hatırlatmak isterim ki; Anne ve babalar başta olmak üzere her kes ama herkes üzerine düşen görev ve sorumluluklarını lütfen yerine getirsin, yoksa sonumuz ve ahvalimiz hüsrandır…
