Merhaba!
Ben, Sabır Berat Obut.
Babam izin verdikçe arada bir sizlere bazı konular hakkında kendi düşüncelerimi aktarmaya çalışacağım.
İlk makalem olarak da deprem günü yaşadıklarımı anlatacağım.
6 Şubatta yani deprem gecesi 04.17 Saatinde evde uyurken yatağımın sallandığını fark etim.
Gözümü açtığımda annem geldi beni uyandırmaya… Kalktım ve babam ile beraber kapının altına geçip çömeldik.
Ben şahsım adına çok kokmuştum o an depremden. Depremin uzun süren sallantısını atlattıktan hemen sonra, Yaşar abim işte olduğu içi yengem ve yeğenimin evde tektiler.
Hemen annemle beraber onları almaya gittik. Çok şükür ki sağ salim onları aldık ve hemen babamın olduğu yere geçtik.
O sıra babamda aşağı inmiş bizi bekliyordu. Yengemlerin yaşadıkların evin sokağına girdiğim zaman herkes aşağı inmişti.
Herkeste bir korku, bir panik hakimdi yüzlerinde…
Bebekler üşümüştü…
Ben bunları gördükçe daha çok üzüldüm.
Yengemi aldıktan hemen sonra tekrardan bizim binanın önüne geldik o sırada Hamza abim ve eşi ile beraber bizim yanımıza gelmişlerdi.
Zaman geçtikçe gelen haberleri duyuyorduk…
Adıyaman, Hatay, Gaziantep, Kahramanmaraş, Malatya, Osmaniye, Adana, Kilis ve Diyarbakır…
Saatler ilerledikçe maalesef ölüm ve yaralı haberleri artarak devam ediyordu.
Bizde o geceyi dışarıda araba içerisinde geçirdik.
Sabah olduğu zaman abimleri evine bıraktıktan 3,4 Dakika Sonra Saat 13.20 Depremine arabanın içerisinde yolda denk geldik…
Arabamız resmen sallanıyordu.
Bizde bulunduğumuz yerden hemen geri dönüp Yaşar abimleri tekrar aldık.
Artık ne olursa olsun eve girmeye korku oluşmuştu hepimizde…
Evine kimse giremiyordu bizde mecbur 2. Günüde dışarıda geçirmek zorunda kaldık. Sabah ve aradan 2 gün geçmesine rağmen merkeze inip ne oldu diye bakmadım korkudan.
Hep ailemle kalmaya çalıştım 3. Gün artık eve geçmek zorunda kaldık.
Çünkü bu sefer soğuk havalardan dolayı hasta olabilirdik.
Korkumuzu yendik ve eve geçebildik. Depremin 12. .13. gününe kadar bütün ailemiz hep beraber yaşadık.
Geçen Pazartesi Günü Babamla ve birkaç gazeteci büyüğümle Adıyaman’a gittiğimiz zaman anladık ki haberlerde anlatılanların daha fazlası var. İnanın yolda yürümeye bile korkmuştum. Gerçekten derler ya ‘hayalet şehir’ aynısı Adıyaman için geçerliydi.
Oradaki dramı ve korkunç yıkımları gördükten sonra batmana döndük.
Bu saatten sonra istediğimiz; binalarımızın temeli betonların sağlamlığına dikkat etmesi…
Denetimlerin artırılması…
Lütfen artık bina yaparken, konut yaparken daha dikkatli olalım bu ölenlerin bu yarılanların böylesine göz yummamamız lazım.
Allah bütün ölmüşlerimize rahmet eylesin ve yaralı olanlara acil şifalar versin.
Bir dahaki yazımda bundan sonra ne yapılmalı ne gibi tedbirler alınmalı konusunu yazacağım.
Geçmiş Olsun TÜRKİYEM!
